in gesprek met: Jacqueline Rossieau , eigenaresse van Avalon. 

Jacqueline Rossieau (51) runt sinds 2006 haar eigen bedrijf Avalon, begeleiding bij afscheid. Avalon is gespecialiseerd in het inhoudelijk vormgeven van afscheidsdiensten. Een vrouw die van haar vrijwilligerswerk haar beroep heeft kunnen maken, een keuze die succesvol uit heeft gepakt!

Wat doe je precies voor werk?

Als begeleider bij afscheid geef ik vorm en inhoud aan afscheidsdiensten. Ik ben geen uitvaartverzorger, want die regelt de organisatorische en de facilitaire kant van een uitvaart. Ik ga met mensen, meestal met nabestaanden in gesprek en vraag hen hoe de overledene in het leven stond, wat zijn of haar dromen en idealen waren, wat iemands werk of hobby was, wat er bereikt is en wat niet en ga zo maar door. Het is mijn doel om iemands karakter te weerspiegelen in een dienst. Hoe persoonlijk een dienst wordt, is afhankelijk van de informatie die ik krijg, want in 95% van de gevallen ken ik de overledene niet.

Kun je wat vertellen over hoe gesprekken met nabestaanden verlopen?

Je denkt dat nabestaanden helemaal in rouw zitten, maar dat is niet altijd het geval. Vaak worden er herinneringen opgehaald: Weet je nog dit en weet je nog dat…. Het hebben van een klik met de mensen die ik bezoek, is fijn. Soms heb je zo'n leuke klik, dat je een gezellig samenzijn hebt. Hoe groter het vertrouwen is, des te meer informatie ik krijg, waarmee ik de teksten en verhalen voor een dienst kan schrijven.

Heb je standaard vragen / vaste vragen?

Ik heb wel een vragenlijst bij me voor het geval dat een gesprek niet vanzelf loopt. Sommigen zijn nu eenmaal niet zo spraakzaam en ik wil natuurlijk zo veel mogelijk informatie krijgen om mijn teksten te kunnen schrijven. Het kan ook voorkomen dat ik met veel mensen aan tafel zit en overladen wordt met verhalen en informatie. Het is dan belangrijk dat ik uit de veelheid aan informatie de kernpunten oppik. Natuurlijk moet je voor een dienst de juiste woorden kiezen, maar mensen zullen niet woordelijk onthouden wat ik gezegd heb, maar wel wat het met hen deed. Het is dus belangrijk om een dienst in de goede sfeer, die bij hen past, neer te zetten.

Heb je hiervoor een opleiding gedaan en zo ja welke?

Ik heb de opleiding “Ritueel begeleiden bij afscheid” gevolgd. Het instituut waar ik mijn opleiding heb gedaan heet “Het moment”. Deze opleiding heb ik goed doorlopen en cum laude afgesloten. Direct hierna heb ik mijn bedrijf gestart.  Op uitvaartforums is ooit een discussie geweest over wat je nodig hebt om dit werk te kunnen doen. Welke opleiding of vooropleiding je ook hebt... ik denk dat het begint bij inlevingsvermogen en compassie.

Waarom heb je voor dit vak gekozen?

Ik heb heel lang vrijwilligerswerk gedaan in de kerk, daar ben ik mee begonnen na het overlijden van mijn ouders in 1998.  Ik heb toen ervaren hoeveel je voor een ander  kunt doen op zo’n kwetsbaar moment. Het was de eerste keer dat ik me afvroeg of de uitvaartbranche ook iets zou zijn voor mij. Doordat ik in een jaar tijd mijn beide ouders en schoonouders af moest geven, was het nemen van zo’n beslissing te groot. Je moet zorgen voor een balans wanneer je belangrijke beslissingen neemt, daarnaast had ik een goede baan en je stapt ook niet zomaar over. Uit het vrijwilligerswerk haalde ik zoveel voldoening en waardering. Ik ging hierin verder,  ik werd voorzitter van de avondwake en ging voor de diaconie werken. Met bezieling iets voor een ander doen gaf heel veel voldoening. Toen ik tegen mijn veertigste liep, dacht ik na wat ik wilde doen met mijn werkzame leven. Als ik van mijn vrijwilligerswerk mijn beroep kon maken zou dat toch geweldig zijn... uiteindelijk is dat gelukt.

Heb je ervaring met het begeleiden van terminale cliënten richting hun afscheid?

Het geeft een andere lading, want je kent de persoon in kwestie. Gelukkig kan ik goed schakelen, ik ben een gevoelsmens anders kun je het werk ook niet doen. Maar ik kan de knop omzetten als het nodig is. Natuurlijk heb ik wel eens een brok in mijn keel of tranen in mijn ogen, maar mensen huren me in voor mijn professionele kwaliteiten en dan moet je niet voor een groep gaan staan en jezelf laten gaan

Heb je Tips?

Mensen weten vaak niet wat er mogelijk is. Ik heb eens een mevrouw gesproken die aangaf er veel moeite mee te hebben dat ze in een kist begraven werd, ze was claustrofobisch. Ik heb haar verteld dat je niet in een kist begraven hoeft te worden, maar bijvoorbeeld kunt kiezen voor een wade. Je hoeft in principe geen lijkwade aan te schaffen, als je in je favoriete dekbed gewikkeld wilt worden dan mag dat ook. Zo zijn er legio dingen waar je iemand mee op weg kunt helpen. Ook het samen praten over het afscheid, als iemand weet wat er gezegd gaat worden, kan rust geven. Iemand kan de eigen dienst mee regisseren en in die zin kun je veel voor de ander doen. Natuurlijk is dit individueel, niet iedereen is zo’n regelaar.